Noémi (17)
verloor al ruim 1.5 jaar geleden haar jongvolwassene zus. Voor haar was dit vrij plots, maar zo onverwachts bleek het niet. De uitvaart was in Disneystijl. Dat vond ze prachtig.
'Volgens mijn ouders zat het eraan te komen dat mijn zus niet lang zou leven. Toch gebeurde het heel onverwachts. Zij had epilepsie en hier komt inderdaad bij kijken dat je plotseling kan overlijden. In een korte tijd gebeurt er heel veel in je brein. Je lichaam doet dan alles tegelijk. Mijn zus slikte ontzettend veel medicijnen, wat resulteerde
in een soort kettingreactie een keer per maand.
Mijn zus wilde graag docent worden. Helaas kon zij deze opleiding niet volgen. Jij moet dan juist voor kinderen zorgen. Dat gaat gewoon niet als je last hebt van epilepsie. Gelukkig heeft zij nog een opleiding kunnen afronden in dierenverzorging. Maar op een niveau waarin een baan zoeken voor haar niet gelukt is.
​
Vroeger begreep ik Hanna vaak niet. Wij dachten anders en er ontstond gewoon een kloof tussen ons qua connectie. Gelukkig ging het langzaam beter. De laatste jaren zijn wij steeds meer naar elkaar toegegroeid. Daardoor heb ik nog mooie momenten met haar meegemaakt.
​
Onbegrip
​
Ik was zestien toen mijn zus overleed. Iedereen is er voor je, zeggen ze. Ik heb mijn zus verloren. Mijn moeder heeft haar dochter verloren. Dus als mensen mij tegenkwamen was vaak hun eerste reactie: "Hoe is het met jouw moeder?". Maar aan mij werd niks gevraagd. Alsof ik het niet moeilijk had. Hierdoor voelde het alsof ik mij in een groep bevond die er niet toe deed.
Huismoeder
​
Wat mij hielp – waarschijnlijk niet heel gezond – is om niet bezig zijn met mijn eigen verdriet. Daar had ik ontzettend veel moeite mee. Ik vond het heel lastig om verdrietig te zijn. Ik ging in de huismoeder modus. Dan kwam de hele familie langs in mijn kleine woonkamertje. Ik zorgde ervoor dat er eten op tafel stond, dat ik de boodschappen had gedaan en dat iedereen voorzien was van thee.
Om er maar niet mee bezig te zijn. Om er zelf niet over na te denken. Dat heeft mij op dat moment heel erg geholpen. Goed was het echter niet. Achteraf gezien is dat natuurlijk gewoon ontkennen.
Afscheid
​
Mijn zus is gecremeerd. De helft van de as hebben wij bij een gedenksteen in Zwolle achtergelaten en de andere helft ligt in Hongarije. In de tuin van de boerderij van mijn oom hebben wij een boom gepland met daar de as doorheen. Over deze keuzes zijn heel lang nagedacht. Toch denk ik dat ik meer mijn emoties had moeten toelaten. Want mijn valkuil is ook geweest dat ik anderen niet ongemakkelijk wil laten voelen. Dus dan breng ik het maar niet op.
​
Uitvaart
​
Op haar uitvaart zong ik All Star van Smash Mouth. Mijn vader las een gedicht voor van mijn zus en mijn broer vertelde ook een verhaal.
Het zwaarste vond ik de klassieke slideshow met alle foto’s. Dat was het moment waarop ik echt brak. Maar het was prachtig. Het klinkt gek, maar ik zou het oprecht opnieuw willen beleven. Mijn zus lag niet in een kist, zij was omwikkeld in doeken en daar hingen weer linten omheen. Volgens mijn vader was zij zo een rups die zou ontpoppen in een nieuw leven. Ik dacht daar anders over, haha. Maar het was mooi om te zien.
​
Vroeger hadden wij het weleens over ons overlijden. Mijn zus bracht op dat zij op haar begrafenis The circle of life wilde van The Lion King. Dus dat is gebeurd. Zaten wij daar in de zaal en hoorde je dat lied opkomen. Heel dramatisch eigenlijk, maar dat wilde zij. '