Romy (27)
'Het begon met lichte klachten, zoals het verliezen van zijn evenwicht. Hier zochten wij niet meteen iets groots achter. Maar de klachten werden erger en de oorzaak bleek lastig te vinden. Vele doktersafspraken volgden en papa leverde steeds meer van zijn gezondheid in.
​
De eerste jaren bleef hij nog werken, maar hij gaf zelf na ongeveer zes jaar aan dat het niet meer ging. Dat vond hij moeilijk. Alsof het zijn mannelijkheid aantastte. Je wereldje wordt dan ook kleiner. Ons gezin was er en soms visite. Dan hoor je de hele dag: "Kut hè? Ja, kut zeg." Daar word je ook niet gelukkiger van.
​
Papa zei vaak: "Als het zo blijft dan kan ik er wel mee leven." Al had hij net het ene geaccepteerd, kwam er weer wat anders bij.
In januari vond papa het genoeg.
Op 25 januari hebben wij afscheid van hem genomen.
​
Steun
​
Ik vroeg niet snel om steun bij mijn vrienden. Ik dacht altijd dat ik het zelf wel aan kon. Soms werd het mij wel wat te veel. Dan overstemde de gedachte: mijn vader is ziek en dat weten wij allemaal wel, maar het hoeft niet altijd op de voorgrond te staan. Gelukkig was dat ook niet altijd zo.
​
Wat onwijs hielp, was er thuis over praten. Het feit dat papa kwam te overlijden, heb ik niet aan veel vrienden verteld. Wij besloten dit als gezin niet aan iedereen te vertellen.
​
Het leed dat ik heb - en heb gehad – werd een stuk draaglijker doordat ik wist dat ik erover kon praten. Wij begrepen ook de keuze van mijn vader, ik kende mijn vader en dit was geen leven voor hem. Daardoor bleef ik niet achter met vragen. Ik wist dat hij van mij hield, dat hij mij ging missen en dat hij dit verschrikkelijk vond. Er bleef niks onbesproken. ​
Omgaan met rouw
​
Wat ik wel misschien anders had gedaan is hoe ik mij gedroeg na het overlijden van papa. Ik zat meer in de kroeg dan thuis. Uiteindelijk is dit een soort van vlucht geweest denk ik. Er niet mee bezig willen zijn. Vlak na het overlijden ging mijn relatie van twee jaar ook nog eens uit. Dat valt heel rauw op je dak.
Ik zocht destijds veel contact met mensen die niet met dit soort dingen bezig waren. Zo ging ik veel naar de kroeg waar de gesprekken vooral gingen over hoe gezellig het was. Deze gebeurtenis heeft mij wel op scherp gezet wat betreft vriendschap. Ik neem niemand wat kwalijk, echt niet. Ik weet ook dat het voor sommige mensen misschien moeilijk is om over te praten, maar voor mij is het óók moeilijk. Soms moet je je eigen dingen opzijzetten om er voor een ander te zijn. Ook hierdoor heb ik juist leren waarderen hoe mijn vrienden zijn en op welke manier zij er voor mij zijn.
​
Wat ik al zei, praten en mijn gevoelens delen heeft voor mij enorm geholpen. Emotie en verdriet zijn niet altijd tranen voor mij, maar ook gewoon een gevoel. Daarnaast heb ik ook een instelling van: je moet doorgaan. Voor sommigen klinkt dat hard, maar ik stop mijn gevoelens niet weg. Ik praat er gerust wel over, alleen besef ik ook dat het leven is zoals het is.
​
Verandering
​
Zijn overlijden heeft mij veranderd. Ik was altijd een flapuit, zei alles wat ik vond. En laat ik het zo zeggen, dat brengt niet altijd veel goeds. Hoewel ik dat nog steeds wel een beetje heb, ben ik genuanceerder en besef ik hoe je soms mensen kan kwetsen zonder dat je dat zelf misschien doorhebt.
Toen papa overleed vond ik niks belangrijk en wilde ik alleen maar uitgaan. Achteraf weet ik dat mensen wel zorgen om mij hadden. Mijn weekend stond in het teken van de kroeg. Vaak strompelde ik om 5 uur in de nacht nog naar binnen. Mijn moeder begreep dit wel, maar vond ook dat ik niet alleen maar alles kon doen wat ik wilde. In die tijd vond ik dat belachelijk. Nu kijk ik erop terug en snap ik de zorgen. Maar tegelijkertijd denk ik: ook al was ik egoïstisch, dat was ook wel terecht.
​
Gelukkig heb ik op een gegeven moment de knop om weten te zetten. Andere baan en erbij gaan studeren. Ik ben nu eindelijk wat rustiger. '