Vragen aan

een rouwtherapeut

 

 

Hoewel er helaas (te) veel jongvolwassenen zonder ouder(s) moeten verder leven, is voor sommigen de stap om een therapeut te zoeken toch te groot. Om de lezer wél een kans te geven hun brandende vraag te beantwoorden zijn deze voor hen gesteld.

​

Kun je rouw parkeren?

​

​

Ik vind het een hele sterke eigenschap als je rouw kunt parkeren. Het verlies van een dierbare verweef jij met jezelf mee. Je wilt diegene ook niet vergeten, hij of zij was – en is - namelijk een belangrijk deel van je leven. Op bepaalde momenten zal de herinnering wel weer opkomen. Zoals bijvoorbeeld het ruiken van een geur die je aan de overledene doet denken. Of je hoort een stem waarvan je ineens weer verdrietig kan worden.

​

Vaak – natuurlijk is dit niet zo zwart-wit – kunnen mannen beter parkeren. Terwijl vrouwen denken dat parkeren fout is. Waarom ben je er niet mee bezig? Je hoort erover te praten! Maar soms niet, hoor. Soms is het juist comfortabel om juist even met het leven in het nu bezig te zijn. Vrouwen hebben vaker behoefte om een vriendin uit te nodigen en over het verlies te praten. Terwijl mannen hun vrienden over de vloer hebben en dat even uitzetten. Want je bent er de hele tijd al mee bezig. Rouw parkeren is niet gemakkelijk, maar zeker mogelijk. En ontzettend sterk! 

​

Rouwen mannen anders dan vrouwen?

 

Over het algemeen - er bestaat natuurlijk geen vaste manier – rouwen mannen anders dan vrouwen. Over het algemeen laten vrouwen hun emoties makkelijker zien. Ze geven goed woorden aan het verdriet. Mannen slaan vaak een beetje dicht als de emoties hoog zitten. Om dat te uiten gaan ze liever iets doen, bijvoorbeeld sporten, nog harder werken of de kozijnen schilderen. Voor vrouwen lijkt het dan of hun man niet betrokken is maar dat is niet zo. Het is gewoon een andere manier van omgaan met verdriet. 

​

Kun je weer gelukkig zijn na een groot persoonlijk verlies?

​

Mensen zijn heel veerkrachtig. In een enkel geval is het verlies niet te dragen, zoals bij heel oude mensen die soms al zo’n 70 jaar getrouwd zijn. Na het verliezen van hun partner komt het weleens voor dat kort daarna de ander ook overlijdt. Gebroken hart noemen ze dat. Of bij het verliezen van een kind. Dan kan een eerste reflex zijn – nou hier ga ik niet overheen komen. Mensen beschikken echter over een enorme veerkracht en ook al heb je het heel lang heel erg moeilijk, met de liefde en aandacht van je familie en vrienden zal je je na verloop van tijd weer beter gaan voelen. Soms is ondersteuning van een rouwtherapeut ook heel fijn. Maar uiteindelijk maakt je eigen veerkracht dat je je zult herstellen.

​

De week van het overlijden van een dierbare is eigenlijk een heel speciale week. Binnen een minuut kan je schommelen tussen lachen en huilen. Zó intens is het. Maar dat zorgt er juist ook voor dat er dus een hoop geluksmomenten zijn. Het probleem is dat sommige mensen het soms raar vinden om verder te gaan. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat mensen oordelen? Mensen snappen soms niet dat het normale leven niet verdwijnt. Dus je kunt zeker weer gelukkig zijn. Als je na verloop van tijd merkt dat je een groot verlies aan hebt gekund, kan je dat ook een nieuwe kracht geven die je weer meeneemt in de rest van je leven.